;
;
;

Het verhaal achter Corona - Wanda Schinkel

Het Coronavirus raakt ons allemaal. Thuis en op je (vrijwilligers)werk. Met de rubriek “Het verhaal achter Corona” willen we vrijwilligers de ruimte geven om hun verhaal te delen. Verhalen waaruit blijkt met hoeveel liefde en creativiteit zij zorgen voor de cliënten, zichzelf en/of thuis. Want het is niet makkelijk en dat beseffen we ons maar al te goed. Een diepe buiging!

Lekker aan het werk bij VrijwilligersNH, 2x per week vrijwilligerswerk bij De Koopman, mantelzorg voor een moeder van 82 die in Zaandam woont, het ging allemaal vanzelf en leek heel gewoon, tot een paar weken geleden de wereld veranderde.

Het werk gaat gelukkig door, al is dat nu thuis werken en loopt het contact met je collega’s veelal via beeldbellen. Op dit moment kunnen er geen nieuwe vrijwilligers ingeschreven worden, maar is er een oproep gedaan op social media en via het NHD om penvrijwilliger te worden, een laagdrempelige actie waaraan iedereen mee kan doen, en hier zijn veel reacties op gekomen. Het is fijn om te zien dat veel mensen meeleven en de cliënten/bewoners op deze manier willen laten weten dat er aan hun gedacht wordt, want ook voor de vrijwilligers zijn de meeste locaties gesloten.

Geen vrijwilligerswerk meer … voor mij betekende dat even weg uit het dagelijks leven, geen prestatiedruk, geen financiële motivatie, maar in contact zijn met mensen die het leven door een andere bril bekijken en samen met hen activiteiten ondernemen. Opeens niet meer wandelen door het dorp en auto’s tellen met een buitenlands nummerbord, geen praatje meer maken over de Soos-avond of verjaardag van een vriendin, geen verhalen meer horen wat er op de dagbesteding is gebeurd of niet meer samen buiten keihard gaan schreeuwen als het binnen even teveel wordt.

Het lijkt zo weinig: wat maakt een wandeling of spelletje spelen nou uit? Heel veel blije gezichten en knuffels!! En dat mis ik enorm. Natuurlijk gooi ik kaartjes in de brievenbus en is er soms Facetime, maar dat fysieke contact is een gemis. En als je iemand mist betekent dit dat jouw hart je laat weten dat je van deze persoon houdt.

Wat ook doorgaat is mantelzorg, iemand moet toch de was doen en boodschappen halen als je nog een zelfstandig wonende moeder hebt? We houden gepast afstand, wisselen beneden bij de ingang van het wooncomplex de tassen om en er zit aan de waszak een envelop met een boodschappenbriefje en geld. En als ik terugkom met de boodschappen staat mijn moeder al beneden achter de deur op me te wachten met een flesje thee waar een washand omheen zit om de thee warm te houden … “zo kind, heb je toch nog wat te drinken voordat je weer terug naar huis rijdt”.

Ook oudere mensen worden creatief!

Nu is het een beetje stiller geworden om me heen … kan ik niet meer meeleven met de belevenissen van de cliënten of gezellig samen een kop thee drinken bij mijn moeder op de bank.

Maar ook in deze tijd zijn er lichtpuntjes waar ik van kan genieten zoals de bloeiende bloemen, het zonnetje wat regelmatig schijnt en de vogels die weer fluiten.

Hoewel … bij mij heeft de bonte specht de plek van mijn wekker ingenomen … of ik daar nu zo blij mee ben???

Blijf positief, ook deze tijd gaat weer voorbij. Kijk om je heen, zoek de zonnestralen en denk aan en om elkaar!